Soms zijn er van die dagen dat je met een meer dan goed gevoel de fiets weer parkeert in de garage. Moe, maar voldaan overdenk je dan nog eens de rit die achter je ligt en haal je nog eens wat uitspraken en ervaringen van onderweg terug. Maar laten we eerst maar eens een aantal uren eerder van start gaan. Een tiental TC-ers bij de kerk, nog fris, maar de voorspellingen waren gunstig: volop zon en een 3 à 4 Beaufort oostenwind. Na twee zware ritten lieten de meeste B-ers het even afweten. Ruud en Frans echter niet en tot ieders verrassing ook weer Chris erbij. Na een lange periode van afwezigheid werd hij door iedereen weer van harte verwelkomd. Nu verschoond blijven van ongemakken en weer de oude en sterke Chris worden. Het is hem door iedereen gegund. Met zijn drieën sloten ze bij de zeven C-ers aan: Ben, Giel, Gène, Toos, Jean, Wim en nestor Jan. Die laatste ook weer voorzichtig terugkomend, pas zijn tweede rit en ergens afbuigend om alleen huiswaarts te rijden. Dat gebeurde in Maaseik. Mag dat ook op deze respectabele leeftijd ? Ben en Giel leidden de dans naar Linne over de autowegbrug en langs de Maas naar het Noorden. Direct al bleek dat de wind ons niet gunstig gezind was en het kopwerk verdeeld moest worden. Na een 15-tal kilometers namen Gè en Wim het over. Zij verstonden elkaar zo goed dat er weinig tot niet gesproken werd onderling en dat betekende een strak tempo, dat af en toe getemperd moest worden. Dan kwam de sterke Frans even naar voren om hen tot kalmte te manen. Maar vandaag spraken alleen hun benen. Over de hoge dijken naar Heppeneert, slingerend door Aldeneik, zelfs de Sjeiven Dörpel en de opengebroken weg daarna haalde hen niet uit het ritme. Achterin vroegen de B-ers zich af hoe lang ze dit konden volhouden. Even een hapering langs de grindgaten in Thorn, maar daarna weer stoempend achterlangs op weg naar Panheel en de sluisjes in Linne. Zouden ze toch genoten hebben van dit mooie stukje ?

Na het passeren van de Clauscentrale doemde de kerktoren van Linne al op en een beetje uitbollend werden de negen fietsen na 53 km gestald bij Den Tegel. De Garmins gaven iets meer dan 23 km gemiddeld aan. Dik tevreden daarover en dus mocht de koffie en cola met smaak gedronken worden. Wij werden zoals altijd vriendelijk ontvangen, zelfs werden er extra gestoffeerde stoelen aangesleept. Een zachte zeemleren wielerbroek hoort ook niet op een harde houten stoel te zitten. De meegebrachte versnaperingen werden snel verorberd, de verpakkingen verzameld en door de beheerder opgehaald. Er werd over van alles gepraat, meestal in kleine groepjes, zodat hierover niet veel opgeschreven kan worden. Persoonlijk vond ik het belangrijkste de uitspraak van Chris: “Cola Zero.” Dat is zijn vaste bestelling en het deed goed om dit eindelijk weer eens te horen. Toos gaf ons toestemming om zonder haar naar huis te fietsen, want zij wilde nog even wat familieverplichtingen nakomen nu ze toch in de buurt was. Heel sociaal namen Frans en Ruud het kopwerk op zich en ook Jean deed een flinke duit in het zakje. Het leek wel of vandaag iedereen goede benen had. Dat zagen ook een vader en zijn 12-jarige zoon die wij inhaalden, maar die op de één na laatste positie inschoven en kilometers lang mee peddelden. Vader groot trappend, zoonlief klein. Vooral voor die laatste was het een prima training, want hij bleek ook wedstrijden te rijden. Misschien hebben we onbewust een steentje bijgedragen aan de carrière van een toekomstig kampioen. Het tempo viel niet stil, vooral door toedoen van Frans. Monfort met zijn open stukken, Echt met veel draaien en keren en de fietspaden door de bossen tot in Susteren vormden geen enkel obstakel om het tempo hoog te blijven houden. Ben dirigeerde bij Nieuwstad zijn fiets richting huis en Giel en Wim namen hier het voortouw om de anderen terug te brengen. Wel in een aangepaster tempo, maar daar bleek niemand rouwig om te zijn. De rit kon toen al niet meer stuk. Een welgemeende “prachtige route mannen” door Frans uitgesproken zei meer dan genoeg over de beleving van deze gezamenlijke rit. En dan mag een B-gemiddelde van bijna 24 best meetellen na 88 km. De vermoeide beentjes, soms een verhoogde hartslag, misschien af en toe een beetje scheel kijkend, stevig het stuur omklemmend als je weer even moet bijbikkelen, de zweetdruppeltjes die direct opdrogen op een warm voorhoofd, ….. Dat valt allemaal in het niet als je met een mooie groep op pad bent geweest, hoe divers de samenstelling ook is. Dan ben je niet alleen trots op je eigen prestatie, maar vooral ook op de gezamenlijke inspanning. Dan ga je met nog meer plezier de volgende keer naar de start, ook al besef je dat het niet elke dag feest kan zijn. Maar het bovengenoemde gevoel neemt niemand je meer af !       

De GPS gegevens: https://connect.garmin.com/modern/activity/3408859295