Het is niet altijd makkelijk om routeleider te zijn. Rij je van thuis naar Elsloo met in gedachten een mooie en interessante route, en begin je steeds meer te twijfelen bij het naderen van de tien uur klok. Mocht je afgelopen woensdag nog een groep van twaalf onder je hoede hebben, vandaag stonden er maar vier aan het vertrek. Sommigen hadden om uiteenlopende redenen zich al afgemeld, maar bij anderen bleef de afwezigheid in het ongewisse. Dan kun je als routeleider twee dingen doen. Toch de geplande rit maken of ze bewaren tot een volgende keer. Daarbij hou je rekening met de op dat moment aanwezige fietsers. En omdat de helft nog niet zoveel kilometers in de benen had werd de lange tocht van dik 100 km maar in het zadeltasje gestopt en bewaard tot een volgende keer.

Zo gingen Ben, George, Theo en Wim J op pad voor een rondje Hagerhof. Ben wilde wel de mogelijkheid hebben om halverwege enkele onbekendere knooppunten te nemen om te kijken waartoe die zouden leiden en of ze interessant genoeg waren om ze in zijn routeboek op te nemen. Ben en Wim namen het voortouw en dat bleef voor 90 % van de rit zo. Theo en George konden prima volgen en dat betekende dat een tevreden kwartet deze rit tot een goed einde kon brengen. De start en de zonloze fietspaden in de Belgische bossen waren best nog fris, maar naarmate we het middaguur naderden en de open stukken opdoemden was het heerlijk fietsweer. Hagerhof met omwegen was het doel voor vandaag en dat betekende dat de route min of meer vast lag. Maar in het middenstuk veranderde Ben, zoals gezegd, en werd overgeschakeld naar route 37. Best wel interessant en voor herhaling vatbaar, als we dan tenminste niet ondergespoten worden door een overijverige jongeman, die van gemeentewegen zich waarschijnlijk iets mocht bijverdienen op zaterdag. In het buitengebied van Opoeteren deed hij zijn uiterste best om met tractor en draaibaar kanon de processierups uit de eiken te verjagen of te verdelgen. Hij had geen enkel oog voor de fietsers en stopte pas met spuiten toen er een flinke afstand tot de volgende eik was. Voor ons het sein om snel langs te rijden. Thuis gekomen heb ik direct gecheckt of de arm- en beenharen nog niet afgevallen waren. Voorlopig zijn ze er nog.

Overigens verliep de 37 zodanig dat we enkele keren de drukke doorgaande weg moesten oversteken en uiteindelijk op de bekende route uitkwamen. Toen we Opitter naderden belde Ben naar Hagerhof om te vragen op we welkom waren. Normaal gesproken geen probleem, maar deze keer kregen we te horen dat ze een Gouden Bruiloft hadden. Ben was zo beduusd dat hij vergat te vragen of het hun eigen feest was of van een ander echtpaar. Toen we er langs reden zagen we dat de oprit niet toegankelijk was en wapperden de Belgisch, Nederlandse en Duitse vlag strak in het zonnetje. Toen hadden we de pauze al gehad en die was op Georges favoriete plek, uitspanning De Kieper langs de Zuid Willemsvaart. En als we dan de vlaai op een Gouden Bruiloft missen, dan trakteren we onszelf op een lekker stuk puddingvlaai. En met een goed gesprek over allerlei zaken werd de pauze aanzienlijk verlengd, maar daar had niemand problemen mee. We bespraken o.a. de lange en begeleidde tocht van de C-groep. Waarschijnlijk naar de Achelse Kluis met een flink ommetje, want een lange tocht moet die naam ook waard zijn. Dus geen rit die we anders ook maken. Toen we aan de tweede helft van de rit begonnen stonden al 43 km op de teller en de route terug was bekend en aanzienlijk korter. Die verliep grotendeels over verkeersluwe wegen en alleen de oversteek bij drukkere wegen liet ons extra alert zijn. Bij Maaseik namen we afscheid van het Belgische grondgebied en zochten we de dijken langs de Maas op. Geen geluid van stromend water, maar vooral van waarschuwingen als “paaltjes” of “tegen”. Ook met een kwartet fietsers is dit nodig. Zonder verdere problemen reden we Elsloo tegemoet en dat leverde 81 km, bijna 23 gemiddeld en 206 hoogtemeters op. Maar het belangrijkste was de gouden sfeer van deze rit, ook al weten we niet wie nu de Gouden Bruiloft heeft mogen vieren. De geplande rit naar Bokrijk via een omweg naar Diepenbeek staat dus nog op de rol.