Woensdag 7 augustus, rond 16.00 uur. Een negental eenvormig geklede wielrenners draaien vanaf de Scharberg het lege terras van de Dikke Stein op, stallen hun fiets, ontdoen zich van helm en handschoentjes en nemen onder de zonneluifel plaats aan de grote tafel. Geen spandoeken en geen applaus voor de negen dapperen van onze Tourclub. Eentje knijpt echter niet in de remmen, want er zijn nog andere verplichtingen op de thuisbasis. Maar er wordt niet vergeten om elkaar te bedanken voor de mooie, veilige en bovenal gezellige rit. Theo moet dus nog een aantal extra kilometers uit zijn benen trappen. Dat hoeft geen probleem te zijn, want onderweg verraste hij ons vaker op een lange sprint vooruit of een jump naar boven als de weg enigszins oploopt. Langzamerhand zijn we dat gewend, ofschoon we ook wel eens ons hart vasthouden als hij dan omdraait en weer achter aansluit. Na vandaag weten we ook waarom achterin zijn favoriete plek is. Daar kan hij ongestoord wat muzikale klanken ten gehore brengen, als teken dat hij het naar zijn zin heeft. Nadat hier en daar even met thuis gebeld was mocht er uitgebreid geklonken worden op de voorbije lange uren en vele kilometers. Het verschil met een gewone rit was duidelijk merkbaar. Opluchting, trots, waardering naar elkaar toe en met nog een gezonde dosis adrenaline in het lijf, maakte dat het terras ineens levendig werd. Hoe anders was de stemming ’s morgens om negen uur. Ingetogen, rustig, onzeker over wat het weer zou doen, misschien wel twijfelend over de voorbereiding, opkijkend tegen de afstand en het te hanteren gemiddelde, zou het materiaal in orde zijn en misschien nog andere niet vermelde en onuitgesproken gedachten. In tegenstelling tot vorig jaar geen begeleidende auto. Daar was het parcours niet geschikt voor. Wel kon er, in goed overleg,  gebruik gemaakt worden van een drietal pauzeplekken . In de voorbereidingsritten en via verslagen en aparte mailtjes was er op aangedrongen om voldoende getraind aan de start te staan. Zonder uitzondering hadden wij met regelmaat vele gezamenlijke kilometers gemaakt of buiten de club om getraind. Jammer dat er in een vroeg stadium of op het laatste moment altijd mensen moeten afvallen, maar daartegenover staan er ook steeds weer verrassingen. Naast de vroege aanmeldingen van Ben, Giel, Jean, Bert, Harry, Lei en Wim, werden we aangenaam verrast door de aanwezigheid van Theo en Erna die morgen.  Zij, en alle anderen, kregen van Toos nog alle goeds gewenst voor onze lange rit. Die was weken tevoren reeds minutieus uitgezet en voorgereden door Ben en Giel. Ook de pauzeplekken hadden zij voorgeproefd en die hadden hun goedkeuring gekregen. Daarvoor onze welgemeende en hartelijke dank. Waar mogelijk verrasten zij ons met verkeersluwe en vooral ook landschappelijk aantrekkelijke stukken. En de wat drukkere gebieden werden mooi omzeild middels wegen er omheen. Wat niet te vermijden was, de doorgaande wegen die gekruist moesten worden. Dan is het goed opletten, elkaar waarschuwen en zoveel als mogelijk samen oversteken. Kortom, verantwoordelijk zijn voor elkaar. Dat betekent ook goed letten op het gehanteerde tempo. Sommige benen zijn wat rapper en sterker, maar die werden gevraagd om zich een beetje in te tomen.  Als het even moeilijk werd voor iemand, dan werd dat direct gesignaleerd en doorgegeven naar de kop. Oortjes zijn dan ook niet aan ons besteed. Het is meer een kwestie van oog voor elkaar hebben. Met enkele hardrijders zoals Jean, Giel, Ben en Wim konden de kilometers langs de Zuid-Willemsvaart in een redelijk tempo afgelegd worden. En met nu nog een rugwind van 3 à 4 werden Neeroeteren en Tongerlo zonder al te veel problemen bereikt. Overigens moeten we deze rit niet de status meegeven van het behalen van een hoog gemiddelde. Gezamenlijk uitrijden staat voorop. Nadat we Bree en Bocholt letterlijk links hadden laten liggen kwam de eerste pauze in zicht, fietscafé “ De Stop “ bij de sluizen in Lozen. Ruim voor elf uur, na dik 40 km. moesten we de eigenaar nog even wakker maken, want hij was niet erg spraakzaam deze keer. Maar de koffie vergoedde veel. De eerste reepjes en versnaperingen werden aangesproken, bidons nog bijgevuld en gekeken naar het vervolg van de rit. Aan  de overkant gaf het blauwwit bord Hamont-Achel 5 km aan, maar…… Als we dit zouden doen, dan misten we een van de mooiste en aantrekkelijkste stukken van deze dag en bleef het geplande aantal kilometers ruim onder onze doelstelling. En daar hadden we uiteindelijk niet voor getraind. Nog even over het fietspad parallel aan de drukke weg om daarna in een prachtig stiltegebied te belanden. Dat werd symbolisch geopend door een herdenkingsplek van “ Den DoodenDraad “. Een kilometerslange stroomdraad, die de Duitsers in de Eerste Wereldoorlog hadden aangelegd om mensen in de bezette gebieden te beletten naar het vrije buurland te vluchten. Hier dus van België naar Nederland. Van de akkers, de donkere dennenbossen en de heide konden we genieten vanaf het smalle geasfalteerde fietspad, dat gedeeld moest worden met tientallen andere rijders en wandelaars. En iedereen hield zich aan de gedragscode, stilte. Alleen even doorbroken door een pingping van de bel of een bescheiden “tegen.” Zelfs de wind deed mee, want die was nauwelijks merkbaar. Maar bij de overgang van de Leenderheide naar het Strijperbos liet hij merken dat stilte niet synoniem is aan windstilte. Toen we een van de vele wegwijzers in de vorm van een paddestoel naderden gaf die aan: Achelse Kluis, 5,8 km. Heerlijk, zo dadelijk koffie met ???? Maar Ben en Giel zagen dat het wel goed zat met hun kompanen en zij hadden nog een extraatje in petto. De dwingende pijl werd genegeerd en de koffie moest nog maar even in de kan blijven. Enkele kilometers verder weer een paddestoel. Achelse kluis 6,8 km. Zouden ze zich nu wel laten leiden ? Een tweede ommetje, hoe mooi ook, bleef ons bespaard. Nadat de fietsen gestald waren, niet afgesloten in deze veilige omgeving. nodigde Harry ons uit om op kosten van de club de verspeelde energie weer aan te vullen. Waar de een opteerde voor koffie en vlaai, meende de ander meer baat te hebben van soep en een broodje. En een colaatje is altijd een goede oppepper. Harry vulde dat nog aan met een blokje kaas, waarbij hij zich verontschuldigde dat er geen echte Abdijkaas meer was. Indien we die geproefd zouden hebben dan was de stap naar het Abdijbier nog maar een kleine geweest. In normale gevallen zou dat gekund hebben met 75 km in de benen, maar nu lagen er nog 65 op ons te wachten. Tevreden werd al teruggeblikt naar de eerste helft van onze opdracht. Ook het droge weerbeeld deed ons optimistisch stemmen, want dat was geheel in tegenstelling met alle eerdere voorspellingen. Zouden Ben en Giel dat ook stiekem geregeld hebben met een flinke worst voor de kloosterlingen ? Na een gezellig verblijf op de binnenplaats en het afruimen van onze tafels mocht onze penningmeester gaan afrekenen. Dat was nog niet zo eenvoudig. De pinautomaat was verstopt in een andere ruimte van het complex en hij moest al zijn overredingskracht aanwenden om te kunnen betalen. Nadat dit gelukt was nam hij weer plaats in de buik van ons pelotonnetje. Daar was het beter toeven dan op kop want de 3 à 4 B. blies nu in ons nadeel. Lei liet hier zien dat de regelmatige trainingen hadden geloond, want naast de sterke Jean nam hij de eerste kilometers voor zijn rekening. Ik weet niet precies waar, maar misschien was de laagvliegende F-16 bij Kleine Brogel wel de aanleiding om de kop weer over te dragen. Hier duidelijk geen stiltegebied. Rijdend door Peer was het verleidelijk om nog een laatste tussenstop te nemen, maar in goed overleg werd besloten om zoveel als mogelijk te profiteren van de droge wegen en een natje uit te stellen tot Elsloo. En dat kwam wonderbaarlijk uit, zelfs op twee manieren. Maar dit nog even parkeren in het verslag. Ondertussen lagen Meeuwen-Gruitrode, Opglabbeek en As ons op te wachten, maar zij zagen niet meer  dan een nette, aaneengesloten groep, vastberaden om samen de laatste hindernissen te nemen. Maar de oplettende toeschouwer zag  langzamerhand een merkwaardig fenomeen ontstaan. Bert kroop steeds dichter tussen Jean en Wim in, zodat Ben hem moest manen om wat terug te zakken. Pedaal van de ene en voorwiel van de ander fiets is nooit een goede combinatie. Maar Bert had andere plannen. Zijn sterke benen dwongen hem om na de fietsbrug in As resoluut de kop te nemen en de afdaling naar Maasmechelen als een adelaar in duikvlucht te voltooien. Na dit uitstapje keerde hij weer braaf op zijn plek in het nest terug. Het zij hem vergeven, want wie mag nu niet eens even zijn vleugels uitslaan? Wie dat niet deed was Erna. Ondanks haar twijfel over de lange afstand had ze geen enkele moeite om zich tussen de mannen te handhaven. Integendeel, zij maakte en sterke indruk en tot de laatste bocht kon je met haar een praatje aanknopen. Dus best nog wat energie over. En dat was nog even nodig, want zoals boven vermeld mochten we aan deze geslaagde tocht pas een passend afscheid geven bij de Dikke Stein. Geen ontvangstcomité, geen applaus, maar wel een klaterende regenbui die vlak na aankomst losbarstte op de terrasluifel. Wij hielden het daarom droog, ofschoon…..Onder het genot van een drankje werd nog even nagekaart, elkaar gefeliciteerd, bedankjes uitgesproken en ook al weer vooruitgekeken naar een volgende gewone rit ( Dremmen ?) Uiteraard ook opluchting en voldoening voor de veilige thuiskomst en de zorg naar en voor elkaar. Dat mag ook na 140 km, 22,5 gemiddeld en dik 6 uur met elkaar optrekken.

Bedankt Ben en Giel voor de hele voorbereiding van deze schitterende route. Bedankt Theo voor je soms muzikale begeleiding onderweg. Bedankt Bert, dat je even uitvloog maar snel weer terugkeerde in ons vertrouwde nest. Bedankt Lei, dat je naast het omleggen van licht en water met ons gas wilde geven. Bedankt Jean, dat je met je sterke benen veel kopwerk hebt verricht. Bedankt Erna, dat je je zo goed handhaaft tussen ons mannen. Bedankt Harry, dat je ondanks de zware inspanningen, ons zo goed verzorgd hebt. Bedankt Wim, dat je de lange tocht van onze C-groep weer mocht verslaan.   

De route: https://connect.garmin.com/modern/activity/3928036983