Je maakt van die lentedagen mee dat het kwik in de morgenuren moeite heeft om in de thermometer omhoog te klimmen. Dan heb je van tevoren een mooi setje klaargelegd, maar kom je er al fietsend achter dat je toch nog een extra laagje kunt gebruiken. En als je in de buurt woont en de route best aangepast kan worden, dan is het een kleine moeite om wat tijd uit te trekken om iets anders aan te trekken. Daarom even naar de Kelderstraat om Erna daartoe de gelegenheid te geven. Zo hou je de groep bij elkaar. Dat doe je ook als iemand nog niet zoveel kilometers gemaakt heeft, terugkomt van een ziekteperiode of uit respect voor de leeftijd. Dan neem je onze nestor Jan mee voor een korter ritje en pas je het tempo aan. Samen uit en als het kan ook samen thuis. En Jan kan het toch niet laten om ook zijn (kop-)steentje bij te dragen. Helm af daarvoor. Natuurlijk alleen maar in de pauze.

Wie mochten hem vandaag vergezellen? Natuurlijk Ben, ook even koukleumen, Tine, Lei en Wim. Drie koppels die vanaf de Kelderstraat wat extra hoogtemeters moesten maken langs De Fontein. Daar was alles nog in diepe rust en hoorden we alleen het zoeven van onze bandjes en even wat gehijg bij de klim richting de Mariakapel. Nu eens aan de andere kant de autowegbrug over, maar het lawaai van langsrazende auto’s blijft even groot. Gelukkig zit dit vandaag in het begin van de rit en kun je daarna genieten van verkeersluwe wegen. En die weet Ben hier feilloos te vinden. Ondanks de herkenbaarheid van het gebied is het elke keer weer een lust om deze omgeving te doorkruisen. Als dan ook nog het zonnetje er af en toe doorprikt, dan is de 45 km tot aan de Hagerhof één brok genieten. Het belletje van Ben naar de eigenaresse reikte dit maal tot in Weert, want daar deed zij juist haar grote wekelijkse inkopen. Maar geen probleem, want voor haar vaste gasten uit Elsloo dirigeerde ze de auto wat eerder terug naar de thuisbasis. Bijna gelijktijdig kwamen wij aan en daarom mocht haar man de auto uitladen en ontfermde zij zich over ons. Vriendelijk als altijd en dat nodigde Wim uit om een stukje appelvlaai te bestellen, wel met slagroom en amandelstrooisel. Mag dat even als je twee weken niet hebt kunnen fietsen? En dat nodigde een aantal anderen ook uit om hetzelfde te doen. Goed voorbeeld doet navolgen ? Zittend in de grote partytent, uit de wind, maar wel met een zonnetje dat naar binnen piept vergeet je even de tijd en strek je de benen wat langer dan gewoonlijk. Mag je dit ook rangschikken onder de noemer onthaasten ? Jan stelde voor om de kortere weg naar Dilsen-Stokkem te nemen. Jammer dat dan even een aantal kilometers ‘grote baan’ voor je liggen, maar dat neem je dan maar op de koop toe. Als je deze bent overgestoken kun je de Maas al bijna ruiken, horen stromen, en haast aanraken. Hoe woest en breed ze enkele weken geleden nog door het landschap kliefde, zo vredig kabbelde ze nu stroomafwaarts richting zee. Het veerpont in Berg lag uiteraard laag en dat betekende even pittig op een klein verzet naar boven. Vergeet je voortijdig te schakelen, dan moet je nog een extra rondje naar boven maken om daar het kleine verzet te vinden. Smokkel je wel weer een paar hoogtemeters erbij. Alle kleine beetjes helpen. Voor Ben zat de gezamenlijke tocht er nu op, want hij dirigeerde zijn fiets richting thuisbasis Guttecoven. Dank voor de weer mooie route en het sociale fietsen ! De anderen deden datzelfde ook een voor een, waarbij Jan nog even een ommetje maakte via de Scharberg om de kaap van 70 km te ronden. De 25 km na de pauze bleek waarschijnlijk niet voldoende voor onze nestor. Bij een gemiddelde van ruim 22 en toch nog wat hoogtemeters stopte de teller vandaag. Schrijver dezes verdwijnt even van de radar, want in Noorwegen zwemt wat nieuwsgierige vis rond, die ook eens wil zien hoe een Nederlandse diepvries er van binnen uitziet en aanvoelt. Dus tot na de Pasen.

De route: https://connect.garmin.com/modern/activity/3534773984