April 2008. Dit jaar was het eindelijk zo ver. Ik had er 10 jaar naar uitgekeken. 50 jaar wat een leeftijd. Tijdens een van onze vakanties aan de mooie westkust van Frankrijk hadden mijn vrouw en ik er al eens over gesproken. Als ik 50 zou worden zouden we een grote fietstocht gaan maken. Nu het eindelijk zo ver was waren de omstandigheden echter duidelijk anders dan we hadden voorzien. Ten eerste had ik een andere baan waarin het nemen van een lange verlofperiode eigenlijk uitgesloten is. Ten tweede zag mijn vrouw een fietsvakantie vanwege haar magere fietscapaciteiten niet zo zitten, ze was bang een blok aan mijn been te zijn. Natuurlijk kun je je bij die feiten neerleggen en het idee voorbij laten gaan, maar je kunt ook zoeken naar het redelijke alternatief. Dat laatste heb ik gedaan. Ik was al eerder op het spoor van de fietsvakanties van Fred Rompelberg op Mallorca geweest maar nu pakte ik het eens wat serieuzer aan. Na de website bezocht te hebben toog ik naar Reisbureau Curfs in Meerssen. Daar heb ik mij eens goed laten uitleggen wat de mogelijkheden waren, het bijbehorende kostenplaatje laten berekenen en een folder mee naar huis genomen. Omdat ik er thuis nog niet over gesproken had heb ik eerst de folder maar eens onder handbereik bij de post gelegd zodat mijn vrouw zelf het juiste moment kon kiezen om het te lezen. Al snel bleek zij het foldertje inderdaad gelezen te hebben en ze vroeg mij of het serieus was. Natuurlijk was het serieus en ik vroeg haar of ze mee wilde gaan. Ondanks het feit dat er voor partners alternatieve programma’s zijn of dat zij kon deelnemen een de ‘beginnersgroep’ had ze toch geen interesse. Mij alleen laten gaan vond ze echter, vreemd genoeg, ook geen goed idee. Toen werd het idee geboren mijn oudste zoon, Wouter van 17 jaar, mee te nemen. Een vader en zoon vakantie, dat leek mij ook wel leuk. Zo gezegd, zo gevraagd. En ja hoor Wouter wilde wel mee, op mijn kosten natuurlijk. Op naar John Curfs en snel geboekt. Wij waren net op tijd. We hadden de laatste 2 stoelen in het vliegtuig en de laatste kamer in het hotel.

 

Zaterdag 26-04 is het dan eindelijk zo ver, vader en zoon Sillen rijden met de Alto naar vliegveld Bierset te Luik om Easyjetvlucht nr JAF6223 van 13.30 uur te nemen. Het inpakken van de koffers in de ochtenduren verliep natuurlijk enigszins chaotisch want wat neem je nou eigenlijk mee bij een fietsvakantie op Mallorca met verblijf in een goed hotel. In elk geval hebben we goed opgelet dat we voldoende fietskleding, helmen en ander voor het fietsen noodzakelijk spullen bij ons hadden. De rest was eigenlijk niet belangrijk. De vlucht verloopt, na de zinloze demonstratie van het zwemvest en de vluchtwegen, voorspoedig. Wouter valt na 30 minuten in een diepe slaap want de dag er voor heeft hij blijkbaar de nodige alcoholische versnaperingen tot zich genomen bij een feestje. Tijdens de vlucht is het uitzicht schitterend vooral de blik op de Alpen en Marseille is indrukwekkend. Na 1 uur en 50 minuten landen wij op het vliegveld van Palma de Mallorca. Dit is overigens niet zo maar een vliegveld maar echt een groot zeer druk bevlogen vliegveld. Na het uitchecken kunnen we de bus van Easyjet opzoeken en worden we in 15 minuten naar ons hotel ‘Gruphotel Taurus’ gebracht. Het hotel ziet er goed uit en we krijgen een kamer op verdieping 7 aan de achterzijde van het gebouw. Natuurlijk komt dit niet overeen met de opgegeven voorkeur van de zwembadzijde maar dat hadden we ook niet echt verwacht. Achteraf blijkt die achterzijde wel erg rumoerig vanaf 5 uur in de ochtend, vanwege het ledigen van vuilcontainers en laad- losactiviteiten van vrachtauto’s. Gelukkig went dit na 1 nacht. Voordeel van de kamer aan de achterzijde is het zicht op de grote fietskelder van Fred Rompelberg. We kunnen Fred tot op onze kamer horen. Om 17 uur gaan we met onze fietsarrangementkaarten naar het eigen boetiekje van Fred en ontmoeten daar zijn Tiny. Tiny verzorgt alle administratie, de foto’s en de boetiek. Met ons inschrijfkaartje kunnen we daarna naar Fred om de fiets pasklaar te maken. Dit onderdeel verloopt zeer professioneel. Ondanks het feit dat ik een te grote maat fiets krijg wordt alles in het werk gesteld deze voldoende passend te maken. En het moet gezegd dit  lukt, de fiets is van zeer goede kwaliteit, goed afgemonteerd (Shimano Deore) en voorzien van een fijn Rolls San Marco zadel. Overigens kun je ook je eigen zadel en of pedalen laten monteren.

 

Zondagmorgen, na het zeer goed verzorgde en uitgebreide ontbijtbuffet maken Wouter en ik onze eerste fietstocht, de  ‘Tour Touristique’ langs de boulevard helemaal naar Palma de Mallorca. De boulevard is nagenoeg autovrij of voorzien van een goed fietspad. We genieten van de zee, het strand en ander natuurschoon want we komen ze tegen, recht op zittend, diep liggend, open, gesloten, pront en wat ouder, decolletés in alle maten en soorten. Ik denk dat ook Wouter dit wel ziet, we praten er echter niet over. Na het tochtje van 56 km met een gezellig spaghetti intermezzo stallen we onze fietsen weer en gaan we nog even zwemmen. Om 18.00 staan we als rechtgeaarde Nederlanders klaar voor de bestorming van de eetzaal, restaurant, alwaar we kunnen genieten van een ruime sortering aan voorgerechten, soepen, warme menu’s en vele desserts. Het smaakt, zoals later zou blijken iedere avond, allemaal erg goed. Om 20.00 uur is het dan zo ver, we mogen kennismaken met het ‘Fred Rompelberg’ bicycleteam. In een conferentiezaaltje van het hotel heeft Fred al zijn helpers, 26 in getal,  in uniform wit shirt bij elkaar getrommeld en op het podium geposteerd. Zoals te verwachten neemt Fred het voortouw, middentouw en achtertouw. Na het voorstelrondje wordt uitleg gegeven over het weekprogramma, de groepsindeling en andere relevante zaken. Fred laat niets onbesproken.

 

Maandagmorgen 10.00 uur onze eerste fietsdag met Fred. Na een goed ontbijt, uitgebreid toiletbezoek en fietsverzorging mogen we ons melden voor een van de groepen. Wij hebben gekozen voor een recreatieve groep (26-28 km/uur bij 100-120km/dag) Omdat de groep waarin wij willen fietsen overvol is moeten we op het laatste moment switchen naar een andere groep. Deze groep staat onder leiding van Jan Linssen uit Hoensbroek, één van de vele ‘vrijwilligers’. In deze groep rijden buiten Wouter en ik 12 leden van de ‘Sacramento Wheelman’ uit de US, 1 Duitser en 1 Belg. De Amerikanen zijn een bont gezelschap vrouwen en mannen in leeftijd variërend van 55-82 jaar. Ja, u leest het goed tweeëntachtig jaar. En ik vertel u “ deze man kon het tempo heel goed volgen” Natuurlijk moesten we bergop even wachten maar hij was absoluut geen blok aan het been. De eerste tocht, ‘San Jordi’, 117km, is een redelijk vlakke rit met enige glooiingen (maximaal 140m) langs de zuidkust van Mallorca. De wegen zijn daar erg goed en er is weinig auto verkeer. Het tempo zit er goed in. Omdat alle groepen dezelfde kant op gaan zie je een lang lint van fietsers. Fred heeft voor die week 450 fietsen verhuurd en er zijn ook nog deelnemers met eigen materiaal. Op zeker moment komt het Mercedes Vito busje van Fred met behoorlijke snelheid (ik schat zo een 70 km/u) voorbij, Tiny aan het stuur, met op 10 cm van de achterbumper Fred op zijn fiets, kin op het stuur en vol in de pedalen. Fred racet, zonder valhelm, alle groepen voorbij naar de eerste rustplaats. In vergelijking met Fred’s wereldrecord van 268 km/u valt die snelheid overigens nog mee. Na de rust rijden we via het binnenland terug. In die terugrit zit een heel mooie passage van naar boven en beneden golvende wegen. Hier mag iedereen op eigen tempo knallen. Zoals ik al vermoedde kan ik Wouter niet volgen op deze passage. Niemand van onze groep kan hem en ook mij volgen, blijkbaar was ik toch redelijk in vorm. De laatste 10km rijden we parallel aan de autoweg op zeer hoge snelheid ‘en group’ naar beneden. Heerlijke rit. Als beloning nodigt routeleider Jan ons uit voor een welkomstdrankje en al snel komt het tot geanimeerde gesprekken met de ‘Amerikanen’ Wouter doet dapper mee maar voelt zich toch nog wat onzeker in de woordkeuze.  Na de rit ben ik 15 minuten in een zeer koud zitbad gaan zitten om de ergste spierreactie te voorkomen. Op maandagavond flaneren Wouter en ik (of is het alleen Wouter?) nog wat langs de boulevard met zijn vele Duitse ‘stuben’ ( Oberbayern etc) en Hollandse cafe’s waarna we lekker gaan slapen.   

Vlnr: Wil Sillen, Fred Rompelberg, Wouter Sillen

 

Dinsdagmorgen, oei toch wel een beetje stijf, moeten we weer gaan fietsen? Ja, het is tenslotte een fietsvakantie. Fred start met de fotosessies. Tiny is de fotografe. Omdat Fred vindt dat iedereen er goed op moet staan bepaalt hij de compositie. En hoewel het allemaal wat gekunsteld overkomt zijn de foto’s van zeer goede kwaliteit. Deze tweede dag wordt het parcours al weer wat interessanter, meer hellingen, meer binnenwegen, schitterende natuur en stille dorpjes. Het valt op dat het eiland zeer geliefd is bij fietsers. Je haalt ze in alle kwaliteiten in of ze vliegen je voorbij. Velen zijn er met eigen materiaal, fietsen met Fred of zijn van de andere, Zwitserse, organisator Max Hürzeler. Zabel en Kroon worden gesignaleerd bij hun training. Toppunt van de dag is de steile en lastige klim ‘Col de Hono’, 540m, die nat ligt in de mist. Wouter fietst weer iedereen uit het wiel en ik eindig op ruime afstand nummer twee. Wouter passeert ook vele rijders uit andere groepen.  Natuurlijk streelt dit mijn vaderlijke trots. De pauze wordt genoten in een schitterend dorpje met een mooi, door platanen, omzoomd plein. Overigens is de bediening er niet zo heel erg vriendelijk, blijkbaar verteren wij niet genoeg. Omdat de groep toch iets onder ons niveau is verrichten Wouter en ik hand en span diensten voor de routeleider door lange stukken op kop te rijden en afvallers bij te fietsen. We rijden als ware knechten. Al met al komen we moe maar zeer voldaan terug bij het hotel. Na herhaling van het badritueel gaan we weer lekker eten.
 

Woensdag is een fietsvrije dag maar heel veel rijders gaan toch vroeg op pad. Wouter en ik gaan eerst een stukje wandelen en ik laat mijn haar knippen door een zeer vaardige plaatselijke jonge kapper. Omdat Wouter niet geknipt hoeft te worden leest hij een blaadje. De andere jonge kapper ziet dit en loopt de zaak uit om een paar minuten later voor Wouter terug te keren met de plaatselijke Playboy. Hoezo macho’s? Op woensdagmiddag besluiten Wouter en ik toch een stuk te gaan fietsen. Vanuit onze hotelkamer hebben we al een paar dagen zicht op een mooie, veraf gelegen berg die midden uit het landschap opreist, de ‘Randa Cura ’, 543m. Die willen we beklimmen. Na een relatief vlakke aanloop begint de klim geleidelijk om uiteindelijk vanaf een dorpje als een heuse ‘Alpen’ klim van 5km met haarspeldbochten, schitterende vergezichten, steilere en vlakkere stukken te eindigen op de top. Hier bevindt zich naast een militair communicatiecentrum een schitterend klooster. Vanaf de top kun je nagenoeg het gehele eiland zien. Alleen al het uitzicht is de inspanning meer dan waard. Na een welverdiend colaatje en bewonderende blikken van vele ‘bustoeristen’ hervatten we de terugreis. Buiten het feit dat Wouter mij bergop gemakkelijk de baas is daalt hij ook nog eens als een volleerde coureur. Ik verlies veel tijd in de afdaling. Word ik dan toch een beetje oud? Een beetje moe komen we tegen 18.00 uur aan bij het hotel. Snel gaan we, na de verzorgende douche, eten om daarna op zoek te gaan naar een Engelse pub om een Europacup wedstrijd van Liverpool te kijken. Helaas zijn er niet veel Engelsen zodat het er erg rustig blijft. 

 

Donderdag, de Koninginnenrit. Zoals het iedere etappekoers betaamt rijden ook wij een echte zwaarste etappe, Andratx. De etappe voert ons, na een aanloop van 30km, langs de rotsachtige noord- oostkust van Mallorca over schitterende stijgingen en dalingen. Er lijkt geen einde aan te komen, het profiel is zeer grillig we stijgen en daalden voortdurend tussen minimaal 60m en maximaal 545m, de ‘Col de Claret’. Iedereen rijdt in zijn eigen tempo. Wouter en ik blijven lang bij elkaar en halen hele groepen in. Naarmate de afstand vordert zien we ze met bosjes terugvallen. Wij doseren goed en genieten met volle teugen. Ook andere toeristen hebben deze weg gevonden, we worden gepasseerd door een lange stoet VW trikes. Zij toeren heerlijk rustig door het schitterende landschap. Na de bergpassage, met een schitterend uitzichtpunt op 60 km, arriveren we, op het 90 km punt bij onze middagrustplaats. Hier genieten we van een broodje gezond, ‘café con leche’ en spreken we bij over de mooie tocht. Wouter socialiseert steeds gemakkelijker. Ook op de terugreis komen we nog diverse beklimmingen tegen van het kaliber 4x Camerig om uiteindelijk vanaf de noordzijde via een lange afdaling Palma de Mallorca in te racen. De laatste 20 km gaan langs de uitgestrekte boulevard richting hotel. Na de gebruikelijke verzorging en maaltijd is het weer tijd voor een ‘Fred’ avond. Eigenlijk organiseert Fred iedere avond, met uitzondering van de woensdag, een bijeenkomst. De ene keer is het de introductie, een andere avond gaat het over de sponsoractie ‘Alp du Zes’ en vanavond gaat het over zijn wereldrecordpoging fietsen achter een auto. Ondanks de slechte kwaliteit van de film geeft deze toch wel een indrukwekkend beeld van de voorbereiding, de mislukte poging, en de geslaagde poging van het wereldrecord. 268km is toch wel heel hard, chapeau!