Als je het eerste verslag van 2018 nog eens naleest en dat naast het eerste van 2019 legt, dan zijn er enkele opvallende parallellen. Allereerst de beste wensen die  naar elkaar worden uitgesproken. Dat is echter niet uitzonderlijk bij de tweede dag van het nieuwe jaar. Ook niet dat het elke keer weer de verjaardagsrit van Tine is. En respecterend dat je bij een dame de leeftijd niet noemt moeten we het doen met een kroonjaar plus een. Maar net als vorig jaar bij de eerste rit verliep die ook nu weer niet onder een goed gesternte voor haar. In 2018 moest ze een flink stuk terug naar de pauzeplek omdat ze haar helm vergeten was, nu “ trakteerde “ zij zich al vóór de pauze op twee lekke banden. Misschien beter gezegd, één lekke band en één leegloper. Vorig jaar hadden wij er drie tijdens die eerste rit. Je zou haast vergeten om Tine te feliciteren. Proficiat Tine en bedankt voor het drankje bij het Wiel. Dat laatste geeft aan dat de rit naar Midden-Limburg ging evenals vorig jaar, maar toen naar de buren in Linne. Toen een gratis Nieuwjaarsdrankje van de eigenaar en vandaag ook hier van hetzelfde. En met de traktatie van de jarige erbij, betekende het dat je met een even zware beurs terug moest naar huis. En dat was best wel een handicap, want goed fietsen houdt ook in, minder gewicht meezeulen. Dit gevoegd bij de kerstkalkoen en de oliebollen mag best wat medelijden en medeleven oproepen bij onze collega’s van de wielerclub. (……………..hier is wat ruimte om te reageren ! )  Wie moet je daarbij betrekken ? Tine, Erna, Ruud, Hub, Frans P, Gène en met dezelfde achternaam Lei, Piet en Wim. Een samenstelling van de groepen B en C. Of anders gezegd, 4 Banneuxrijders en 5 zonder die kilometers in de benen. De eerste vier deden dan ook het grootste deel van het kopwerk. Dat betekende sociaal rijden en dat is eenieder wel toevertrouwd. En om dat gemeenschappelijke nog eens te onderstrepen is de foto toegevoegd die Erna gemaakt heeft. Drie werkers en uiteraard een toezichthouder. Of de samenstelling bij de tweede keer iets anders was, staat me niet meer helder voor de geest. Door al dit oponthoud konden we pas ruim na half een onze eigen wielen parkeren bij Het Wiel. Toen hadden we al bijna 50 droge kms op de teller. Daar zag het bij de start echter niet naar uit, want direct na de autowegbrug trakteerden de Belgische luchten ons op een mals buitje. Was dit het zo beroemde “ Welkom in België ?” Sommige wegen en fietspaden zagen er vlekkerig uit. Rood, groen, zwart van de resten vuurwerk of wit uitgeslagen door het gestrooide zout. Dat laatste is funest voor frame, ketting en tandwielen. Tip van mijn buurman: na de rit afsponzen met lauw water. Je materiaal en beurs zullen er dankbaar voor zijn. En over dat laatste werd in de pauze even gespeculeerd. Wat zal het eerste AOW- en pensioenoverzicht ons laten zien. Moeten we een grotere beurs kopen of zit er nog voldoende rek in de huidige ? Dat is nog even koffiedik kijken. Wat wel zeker is, dat waren de verhalen over de diverse dansvloeren die ieder van ons “onveilig” maakten. Toen konden we nog niet bevroeden dat we jaren later elkaar weer zouden treffen, maar dan als fietsmaten. En zo gingen we dus weer op weg via de kortste route over Echt. Banneux weer voorop en de anderen braaf volgend. Of dat ook zo dansend geschiedde als vroeger ? Zeker weten van niet, maar wat wil je ook 40, 50 jaar later. Dan mag je blij en dankbaar zijn dat je nog met zo’n groep onderweg kunt zijn. Nu even stoppen, want anders wordt dit eerste verslag te zwaar en zoals eerder gezegd moet je niet teveel gewicht en ook geen zware overdenkingen meetorsen. Waarschijnlijk had Hub die vandaag wel op zijn rug, want met zijn nieuwe schoudertasje had hij constant ruzie.  Als Hub het naar rechts schoof kroop het even later zelf naar links en omgedraaid. Volgende keer even kijken of je een links- of een rechtsdraaiend tasje moet kopen ! Inmiddels waren we bij VDL-Nedcar gearriveerd juist op het moment dat er gewisseld werd van dienst. En dat hebben we geweten. Lange wachttijden aan de diverse verkeerslichten en rijen auto’s vanuit Nieuwstad en Born. En tussen de tientallen voertuigen geen enkele mini. Zouden de werknemers geen korting krijgen ? Na deze tussenstop hoefden we nog maar een mini-afstand naar huis af te leggen. Hub nam, onder dankzegging, afscheid in Limbricht en de anderen waren nu vrij om een eigen route te kiezen. Maar dat verliep ook uiterst gedisciplineerd, zelfs op de racebaan van de Graetheide. Toen Wim vertelde dat hij deze weg nooit zou nemen vanwege de snelheid van de auto’s en hun getoeter, werd dat direct onderstreept. Snelle auto en toeteren ! Of was dat laatste voor onze jarige, die even later richting Geleen insloeg ?  De eerste vlakke, lange, veilige en mooie rit zat er bijna op. Daar hadden we 80 km, 23 gemiddeld en een te verwaarlozen 140 hm. voor nodig. Tot slot: dit stuk nogmaals lezen en de onverwachte cadeaus er uit halen.